Geen Belgisch progressievoorbehoud voor Nederlandse lijfrente

In Belgi&euml; worden lijfrenten als roerend inkomen afzonderlijk belast. Lijfrente be&iuml;nvloeden dan niet het tarief op de overige inkomsten. In Nederland belaste lijfrenten van inwoners van Belgi&euml; moeten op dezelfde wijze worden behandeld. Bron: Hof van Beroep Antwerpen, 22 oktober 2019, nr. 2018/AR/699 Hof van beroep - Antwerpen &ndash; Arrest van 22 oktober 2019 - Rol nr 2018/AR/699 Toepassing progressievoorbehoud dubbelbelastingverdrag - primauteit internationaal recht op het nationale recht Samenvatting Arrest van het Hof van beroep van Antwerpen dd. 22.10.2019 - De betwisting heeft betrekking op de vraag naar de toepassing van het progressievoorbehoud van artikel 23, &sect;1, a van het Belgisch- Nederlands dubbelbelastingverdrag (hierna DBV) en artikel 155 WIB92 . De belastingplichtigen stellen dat een niet door hen aangegeven bedrag niet belastbaar was als pensioen, maar wel als lijfrente (roerend inkomen), die overeenkomstig artikel 18, &sect;2 van het Belgisch-Nederlands Dubbelbelastingverdrag in Belgi&euml; moest worden vrijgesteld. Het internationaal recht primeert op het nationale recht en in de mate dat de Belgische wetgever voorwaarden toevoegt aan een internationale regel, kan de Belgische wet niet worden toegepast, aldus het hof. Aangezien de interne Belgische regels deels afbreuk doen aan de vrijstelling met progressievoorbehoud, zoals voorzien in artikel 23, &sect;1 DBV , deze Belgische regels (artikel 155 WIB92 ) buiten beschouwing dienen te blijven. Er moet bijgevolg geen toepassing gemaakt worden van het progressievoorbehoud van artikel 155 WIB92 , in de mate dat deze maatregel verder gaat dan hetgeen gesteld wordt in artikel 23, &sect;1 DBV . Vermits Belgi&euml;, indien de lijfrente-uitkering in Belgi&euml; niet was vrijgesteld op de overige inkomsten hetzelfde progressief tarief zou hebben toegepast als wanneer de lijfrente-uitkering in Belgi&euml; belastbaar zou zijn geweest, is voldaan aan de voorwaarde van artikel 23, &sect;1 DBV door de lijfrente-uitkering zonder meer vrij te stellen. In de mate dat de toepassing van artikel 155 WIB92 tot een ander resultaat zou leiden, moet het buiten toepassing blijven, omdat het in dat geval verder gaat dan artikel 23, &sect;1, a) . Het bestreden vonnis dient derhalve te worden hervormd. Arrest Advocaten: Meester VAN DEN ABBEELE Sanne loco Meester COUCKE Luc - voor de eisers in hoger beroep Meester AERNAUDTS Linda - voor de Belgische Staat Gelet op de door de wet vereiste processtukken in behoorlijke vorm overgelegd waaronder het bestreden vonnis van de rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen, afdeling Antwerpen van 29 september 2017, waarvan geen akte van betekening wordt voorgelegd, alsmede het verzoekschrift tot hoger beroep neergelegd ter griffie van het hof van beroep te Antwerpen op 9 april 2018, waarbij een tijdig hoger beroep wordt ingesteld. Voorafgaande feiten en procedure 1.1. Voorwerp van de betwisting. De betwisting betreft aanslagen in de personenbelasting voor de aanslagjaren 2013 en 2014 en meer bepaald de vraag naar de toepassing van het progressievoorbehoud van artikel 23, &sect;1, a van het Belgisch-Nederlands dubbelbelastingverdrag (hierna DBV) en artikel 155 WIB92. 1.2. Aanslag en bezwaar. Er werd voor de aanslagjaren 2013 en 2014 een tijdige aangifte ingediend (stukken 3 en 5 administratief dossier) en voor aanslagjaar 2013 werd een aanvankelijke aanslag gevestigd (stuk 4 administratief dossier). Op 8 december 2014 verstuurde de administratie een vraag om inlichtingen in verband met aanslagjaar 2013 (stuk 6 administratief dossier). Daarin werd onder meer gevraagd waarom de belastingplichtigen het pensioen van 78.293,00 EUR bruto per jaar dat werd ontvangen van BV J Bach K Praktijk niet hadden aangegeven, hoe dit pensioen werd opgebouwd en door wie de premies werden betaald. De belastingplichtigen antwoordden bij brief van 15 januari 2015 dat het betrokken bedrag niet belastbaar was als pensioen, maar wel als lijfrente (roerend inkomen), die overeenkomstig artikel 18, &sect;2 van het Belgisch-Nederlands Dubbelbelastingverdrag in Belgi&euml; moest worden vrijgesteld (stuk 7 administratief dossier). Op 28 januari 2015 verstuurde de administratie een bericht van wijziging voor de aanslagjaren 2013 en 2014 (stuk 8 administratief dossier). Daarin werd gesteld dat Nederland ingevolge artikel 18, &sect;2 DBV heffingsbevoegd is ten aanzien van de pensioenuitkering van JBKP BV, doch dat dit bedrag in de Belgische aangifte had moeten worden opgenomen onder de roerende inkomsten, zijnde lijfrenten en dit voor 3% van het afgestaan kapitaal. Er diende aldus een bedrag van 37.181,28 EUR te worden opgenomen als lijfrente onder de code 1158/1159 en dit bedrag was volgens de administratie vrijgesteld onder progressievoorbehoud. Er werd tevens een belastingverhoging aangekondigd van 10% wegens het indienen van een onvolledige of onjuiste aangifte zonder het opzet de belasting te ontduiken, eerste overtreding. De belastingplichtigen verklaarden zich bij brief van 27 februari 2015 niet akkoord met de voorgenomen wijzigingen (stuk 9 administratief dossier). Niet alleen waren de vermelde bedragen foutief (moest 32.445,99 EUR zijn in plaats van 37.181,28 EUR), maar er werd vooral verwezen naar artikel 23, &sect;1 DBV, dat aan Belgi&euml; het recht verleende om op de overige inkomsten het belastingtarief toe te passen dat van toepassing zou zijn indien die inkomsten niet zouden zijn vrijgesteld. Vermits de betrokken inkomsten, indien zij belastbaar waren geweest in Belgi&euml; afzonderlijk zouden zijn belast aan een tarief van 25%, zou de belasting ervan geen effect hebben gehad op de andere progressief belastbare inkomsten. In de kennisgeving van beslissing tot taxatie van 10 maart 2015 (stuk 10 administratief dossier) werden de bedragen inderdaad aangepast (32.445,99 EUR in plaats van 37.181,28 EUR), doch voor het overige bleef de administratie bij haar standpunt. Er werd daarbij verwezen naar artikel 155 WIB92, als zijnde de vertaling in de Belgische wetgeving van artikel 23, &sect;1 DBV. De volgende aanslagen werden gevestigd zoals voorgenomen (stukken 11 en 12 administratief dossier): - Aanslagjaar 2013: supplementaire aanslag, kohierartikel 652847401, gevestigd op 25 maart 2015 - Aanslagjaar 2014: aanslag, kohierartikel 653412158, gevestigd op 13 april 2015 De belastingplichtige diende bij monde van een gevolmachtigde bezwaarschriften in voor elk van de betrokken aanslagjaren. Deze bezwaarschriften waren gedateerd op 18 september 2015 en bereikten de gewestelijke directie op 21 september 2015 (stukken 13 en 14 administratief dossier). De bezwaarschrift werden afgewezen bij beslissing van de ambtenaar, gedelegeerd door de adviseur - gewestelijke directeur van 25 februari 2016 (stuk 2 administratief dossier). 1.3. Procedure voor de eerste rechter. Joy Bach K en Francisca D legden op 23 mei 2016 een verzoekschrift neer ter griffie van de rechtbank van eerste aanleg Antwerpen, afdeling Antwerpen. Ze vorderden om hun vordering ontvankelijk en gegrond te verklaren en om de aanslagen in de personenbelasting voor aanslagjaar 2013, kohierartikel 652847401 en voor aanslagjaar 2014, kohierartikel 653412158 te vernietigen, minstens te ontheffen en om de Belgische Staat te veroordelen tot de kosten van het geding, met inbegrip van de rechtsplegingsvergoeding, begroot op 1.320,00 EUR. De eerste rechter stelde vast dat er geen betwisting bestond over het feit dat Nederland heffingsbevoegd was voor de lijfrente-inkomsten op grond van artikel 18, &sect;2 DBV en dat deze inkomsten door Belgi&euml; moesten worden vrijgesteld met toepassing van artikel 23, &sect;1 DBV. Hij stelde verder vast dat de eisers niet langer opwierpen dat artikel 155 WIB92 strijdig zou zijn met artikel 23 DBV, doch dat zij stelden dat er sprake was van een verschil in behandeling tussen unieburgers, wonend op Belgisch grondgebied, naargelang de herkomst en de omvang van hun inkomsten. De eerste rechter merkte op dat niet verduidelijkt werd welke specifieke Europeesrechtelijke regelgeving geschonden zou zijn en in welke vrijheden eisers of &eacute;&eacute;n van hen belemmerd zou zijn. Hij oordeelde dan ook dat hij niet kon vaststellen dat de toepassing van artikel 155 WIB92 een schending van een Europeesrechtelijke bepaling zou inhouden. De vordering van Joy Bach K en Francisca D werd afgewezen als toelaatbaar doch ongegrond en ze werden veroordeeld tot de kosten van het geding, niet vereffend, bij gebrek aan opgave en begroting. 1.4. Procedure voor het hof van beroep. Joy Bach K en Francisca D, thans eisers in hoger beroep vorderen om hun hoger beroep ontvankelijk en gegrond te verklaren. Ze vorderen derhalve om het bestreden vonnis teniet te doen en opnieuw wijzende, hun vordering ontvankelijk en gegrond te verklaren en om de aanslagen in de personenbelasting voor aanslagjaar 2013, kohierartikel 652847401 en voor aanslagjaar 2014, kohierartikel 653412158 te vernietigen, minstens te ontheffen en om de Belgische Staat te veroordelen tot de kosten van het geding, met inbegrip van de rechtsplegingsvergoeding, begroot op 1.080,00 EUR per aanleg en een rolrecht hoger beroep pro memorie. Ter zitting van 24 september 2019 laten eisers in hoger beroep acteren dat ze vragen om de betaalde bijdrage aan het begrotingsfonds, zijnde 40,00 EUR ten laste te leggen van de Belgische Staat. De Belgische Staat, verweerder in hoger beroep, vordert om het hoger beroep ontvankelijk doch ongegrond te verklaren en om het bestreden vonnis te bevestigen. De Belgische Staat vordert om Joy Bach K en Francisca D te veroordelen tot de kosten van het geding, begroot op een rechtsplegingsvergoeding hoger beroep van 1.080,00 EUR. Bespreking 2.1. Progressievoorbehoud. Er wordt in deze niet betwist dat Nederland ingevolge artikel 18, &sect;2 DBV heffingsbevoegd is ten aanzien van de pensioenuitkering van JBKP BV en dat dit bedrag aldus in Belgi&euml; is vrijgesteld overeenkomstig artikel 23, &sect;1, a) DBV. Er wordt evenmin betwist dat deze pensioenuitkering, indien ze in Belgi&euml; belastbaar zou zijn, beschouwd zou zijn als een lijfrente-uitkering, afzonderlijk belastbaar aan een tarief van 25% (artikel 171 WIB92). De betwisting blijft in deze beperkt tot de vraag of ten aanzien van dit bedrag het progressievoorbehoud van artikel 155 WIB92 moet worden toegepast. Volgens de belastingplichtigen kan dit voorbehoud niet worden toegepast. Indien de betrokken pensioenuitkering in Belgi&euml; belastbaar zou zijn geweest, zou ze zijn beschouwd als een roerend inkomen, zijnde een lijfrente tot beloop van 3% van het afgestaan kapitaal. Deze lijfrente zou afzonderlijk belastbaar zijn geweest aan een tarief van 25%. Vermits de belasting van deze lijfrente geen invloed zou hebben gehad op het tarief van de overige, progressief te belasten inkomsten, diende geen progressievoorbehoud te worden toegepast. Volgens de belastingplichtigen voegt artikel 155 WIB92 een voorwaarde toe aan artikel 23, &sect;1 DBV, waardoor artikel 155 WIB92 in strijd is met artikel 23, &sect;1 DBV. Er ontstaat trouwens aldus een verschil in behandeling tussen unieburgers, wonend in Belgi&euml;, naargelang de herkomst en de omvang van hun inkomsten. De Belgische Staat argumenteert dat artikel 155 WIB92 de omzetting naar Belgisch recht betreft van artikel 23, &sect;1, a) DBV, zodat deze bepaling moet worden toegepast. Er wordt verwezen naar het antwoord op een parlementaire vraag van de heer L. Van Biesen van 25 juni 2009. Volgens de administratie schendt artikel 155 WIB92 artikel 23, &sect;1 DBV niet en wordt het toepassingsgebied van artikel 23, &sect;1 DBV niet verruimd. Er wordt verwezen naar rechtspraak. Wetsvoorstellen om artikel 155 WIB92 aan te passen werden (nog) niet aanvaard. Het niet toepassen van het progressievoorbehoud zou een schending inhouden van artikel 23, &sect;1 DBV. Van een schending van het gelijkheidsbeginsel is geen sprake, vermits men twee verschillende situaties op eenzelfde manier wil behandelen. Artikel 23, &sect;1, a) DBV luidt als volgt: "1. In Belgi&euml; wordt dubbele belasting op de volgende wijze vermeden: a) indien een inwoner van Belgi&euml; inkomsten verkrijgt, andere dan dividenden, interest of royalty's als zijn bedoeld in artikel 12, paragraaf 5, of bestanddelen van een vermogen bezit die ingevolge de bepalingen van dit Verdrag, in Nederland zijn belast, stelt Belgi&euml; deze inkomsten of deze bestanddelen van vermogen vrij van belasting, maar om het bedrag van de belasting op het overige inkomen of vermogen van die inwoner te berekenen mag Belgi&euml; het belastingtarief toepassen dat van toepassing zou zijn indien die inkomsten of die bestanddelen van het vermogen niet waren vrijgesteld". Artikel 155 WIB92 luidt als volgt: "Inkomsten die krachtens internationale overeenkomsten ter voorkoming van dubbele belasting zijn vrijgesteld, komen in aanmerking voor het bepalen van de belasting, maar deze wordt verminderd naar de verhouding tussen de inkomsten die zijn vrijgesteld en het geheel van de inkomsten. Dit is eveneens het geval voor: inkomsten vrijgesteld krachtens andere internationale verdragen of akkoorden, voor zover zij een clausule van progressievoorbehoud bevatten; beroepsinkomsten betaald of toegekend aan leden en voormalige leden van het Europees Parlement of hun rechthebbenden en die worden onderworpen aan de Europese Gemeenschapsbelasting. Wanneer een gemeenschappelijke aanslag wordt gevestigd, wordt de vermindering per belastingplichtige op zijn totale netto-inkomen berekend." Het hof stelt vast dat de (in Belgi&euml; vrijgestelde) lijfrente-uitkering door de toepassing van artikel 155 WIB92 wordt gevoegd bij het overige, in Belgi&euml; belastbare inkomen en dat op het geheel aldus het progressief tarief wordt toegepast. Van het resultaat daarvan wordt vervolgens de belasting die verhoudingsgewijs betrekking heeft op de lijfrente-uitkering afgetrokken om tot het bedrag van de in Belgi&euml; verschuldigde belasting te komen. De toevoeging van de lijfrente-uitkering aan de overige progressief belastbare inkomsten kan evenwel tot gevolg hebben dat aldus op (een deel van) de in Belgi&euml; belastbare inkomsten meer belastingen moeten worden betaald, omdat men in een hogere schijf is terechtgekomen door de toevoeging van het vrijgestelde inkomen. Dit is in onderhavige situatie het geval, zoals uit de niet betwiste berekeningen van de belastingplichtigen blijkt (stuk 2 belastingplichtigen). De toepassing van artikel 23, &sect;1 WIB92 heeft daarentegen niet tot gevolg dat de progressief te belasten inkomsten aan een hoger belastingtarief onderworpen worden, wanneer het vrijgestelde inkomen een afzonderlijk belastbaar inkomen betreft. Overeenkomstig deze bepaling mag Belgi&euml; enkel het belastingtarief toepassen dat van toepassing zou zijn indien die inkomsten of die bestanddelen van het vermogen niet waren vrijgesteld. Indien de lijfrente-uitkering niet was vrijgesteld, dan zou ze afzonderlijk belast zijn geweest aan een tarief van 25%. Deze lijfrente-uitkering zou aldus niet van invloed zijn geweest op de bepaling van het progressief tarief en men zou aldus niet in een hogere schijf terecht kunnen komen als gevolg van de toepassing van het progressievoorbehoud, zoals geformuleerd in artikel 23, &sect;1 DBV. Artikel 155, eerste lid WIB92 vormt aldus niet de loutere omzetting van artikel 23, &sect;1, a) DBV in de hypothese dat het vrijgestelde inkomen een afzonderlijk belastbaar inkomen betreft. Een antwoord van de Minister van Financi&euml;n op een parlementaire vraag kan het hof terzake niet tot een ander oordeel dwingen, evenmin als het feit dat wetsontwerpen tot aanpassing van artikel 155 WIB92 op dit punt niet werden aanvaard. Er is terzake klaarblijkelijk geen schending van het gelijkheidsbeginsel. Dat geen progressievoorbehoud moet worden toegepast indien het gaat om buitenlandse inkomsten die in principe belastbaar zijn aan het afzonderlijk tarief, daar waar dit progressievoorbehoud wel moet worden toegepast, wanneer de inkomsten in principe belastbaar zouden zijn geweest aan het progressief tarief, is het gevolg van een objectief onderscheid tussen beide categorie&euml;n en beantwoordt aan de tekst en de bedoeling van artikel 23, &sect;1 DBV. Indien 155 WIB92 zou worden toegepast, ook al betreft het een door een in Belgi&euml; woonachtige unieburger verkregen inkomen dat in principe belastbaar is aan een afzonderlijk tarief (zoals de lijfrente-uitkering in onderhavig geval), wordt daarentegen klaarblijkelijk wel een ongerechtvaardigd onderscheid in het leven geroepen. In dat geval wordt dit inkomen immers verschillend behandeld, naargelang de herkomst ervan. Het internationaal recht primeert op het nationale recht en in de mate dat de Belgische wetgever voorwaarden toevoegt aan een internationale regel, kan de Belgische wet niet worden toegepast. Het Hof van Cassatie heeft aldus reeds beslist inzake de voorwaarden om toepassing te kunnen maken van de verrekening van het forfaitair deel van de buitenlandse belasting en meer bepaald in verband met de verhouding tussen artikel 23, &sect;3 van het Belgisch-Italiaans Dubbelbelastingverdrag van 19 oktober 1970 enerzijds en artikel 187 WIB64 (thans artikel 285 WIB92) en de artikelen 28 en 29 van de wet van 7 december 1988 houdende hervorming van de inkomstenbelasting en wijziging van de met het zegel gelijkgestelde taksen anderzijds. Het Hof van Cassatie oordeelde in het arrest van 19 juni 2015, F.13.0069.N, als volgt: "Krachtens het algemeen rechtsbeginsel inzake de primauteit van het internationaal recht op het nationale recht, heeft de overeenkomst Belgi&euml;-Itali&euml; voorrang op de bepalingen van het nationale recht. Hieruit volgt dat aangezien de overeenkomst Belgi&euml;-Itali&euml;, Belgi&euml; verplicht tot het verlenen van de in de overeenkomst voorziene belastingvermindering, de interne Belgische regels die deze vermindering aan bijkomende voorwaarden onderwerpen buiten beschouwing dienen te blijven. Door te oordelen dat om gerechtigd te zijn op de belastingvermindering bepaald in de overeenkomst voldaan moet zijn aan de voorwaarden gesteld door het interne recht, zijnde te dezen "het beroepsmatigheidsvereiste" bedoeld in artikel 187 W1B64, en door op die grond deze belastingvermindering te weigeren, verantwoorden de appelrechters hun beslissing niet naar recht". Ook in verband met artikel 23, &sect;1 DBV kan in onderhavig geval geoordeeld worden dat het dubbelbelastingverdrag tussen Belgi&euml; en Nederland, krachtens het algemeen rechtsbeginsel inzake de primauteit van het internationaal recht op het nationale recht, voorrang heeft op de bepalingen van het nationale recht en dan meer bepaald artikel 155 WIB92. Hieruit volgt dat aangezien de interne Belgische regels deels afbreuk doen aan de vrijstelling met progressievoorbehoud, zoals voorzien in artikel 23, &sect;1 DBV, deze Belgische regels (artikel 155 WIB92) buiten beschouwing dienen te blijven. Er moet bijgevolg geen toepassing gemaakt worden van het progressievoorbehoud van artikel 155 WIB92, in de mate dat deze maatregel verder gaat dan hetgeen gesteld wordt in artikel 23, &sect;1 DBV. Anderzijds moet uiteraard wel voldaan zijn aan de voorwaarden van artikel 23, &sect;1, a) DBV. Belgi&euml; moet aldus het belastingtarief toepassen dat van toepassing zou zijn indien de betrokken inkomsten niet waren vrijgesteld. Vermits Belgi&euml;, indien de lijfrente-uitkering in Belgi&euml; niet was vrijgesteld op de overige inkomsten hetzelfde progressief tarief zou hebben toegepast als wanneer de lijfrente-uitkering in Belgi&euml; belastbaar zou zijn geweest, is voldaan aan de voorwaarde van artikel 23, &sect;1 DBV door de lijfrenteuitkering zonder meer vrij te stellen. In de mate dat de toepassing van artikel 155 WIB92 tot een ander resultaat zou leiden, moet het buiten toepassing blijven, omdat het in dat geval verder gaat dan artikel 23, &sect;1, a) DBV. Het bestreden vonnis dient derhalve te worden hervormd. 2.3. Rechtsplegingsverqoeding. Partijen zijn het erover eens dat betwistingen inzake belastingen geen onbepaalde waarde hebben, doch dat ze kunnen gewaardeerd worden naar het bedrag van de betwiste aanslag. De rechtsplegingsvergoeding dient dan ook bepaald te worden volgens het pecuniair bedrag van de vordering (Cfr. Cass., 12 maart 2010, F.J.F., nr.2010/183, p.720). Gelet op het bedrag van de betwiste aanslagen, bedraagt het basisbedrag van de rechtsplegingsvergoeding 1.080,00 EUR per aanleg. Er is geen reden om van dit basisbedrag af te wijken. De belastingplichtigen verzoeken daarenboven terecht om de bijdrage aan het begrotingsfonds van 40,00 EUR, betaald bij de neerlegging van het verzoekschrift hoger beroep ten laste te leggen van de Belgische Staat. Een rolrecht kan evenwel niet worden gevraagd, vermits terzake een vrijstelling geldt. Beslissing Het hof beslist bij arrest op tegenspraak. De rechtspleging verliep in overeenstemming met de wet van 15 juni 1935 op het gebruik van de taal in gerechtszaken. Het hof verklaart het hoger beroep van Joy Bach K en Francesca D toelaatbaar en gegrond. Het hof hervormt het beroepen vonnis. Het hof verklaart de vordering van Joy Bach K en Francesca D toelaatbaar en als volgt gegrond. Het hof beveelt de ontheffing van de aanslagen in de personenbelasting voor aanslagjaar 2013, kohierartikel 652847401 en voor aanslagjaar 2014, kohierartikel 653412158 in de mate dat daarin het progressievoorbehoud van artikel 155 WIB92 werd toegepast op de pensioenuitkering van JBKP BV en beveelt de herberekening van de betrokken aanslagen in die zin. Het hof verwijst de Belgische Staat in de gedingkosten, vereffend aan de zijde van Joy Bach K en Francesca D op een rechtsplegingsvergoeding eerste aanleg van 1.080,00 EUR, een rechtsplegingsvergoeding hoger beroep van 1.080,00 EUR en de bijzondere bijdrage aan het begrotingsfonds van 40,00 EUR. Dit arrest werd uitgesproken in de openbare zitting van 22 oktober 2019 door GHYSELEN Raadsheer, dd. Voorzitter PRINCEN Raadsheer DE BRAUWER Raadsheer

Menu

Geen Belgisch progressievoorbehoud voor Nederlandse lijfrente

Nieuws